Waarom levert het wielrennen in vergelijking met andere sporttakken zoveel leesvoer op? Ga naar De Betere Boekhandel en dikke kans dat de plank Wielrennen twee keer zo groot is als de plank Overige Sport. Wat is het toch dat de wielersport zo populair maakt bij het schrijvende en lezende deel van de bevolking? Waarschijnlijk omdat er in de koers veel verhalen zijn te vinden, en veel bijzondere mensen rondrijden.
Pedro Horrillo is er zo eentje. Hij fietste bij de Rabo-ploeg, is afgestudeerd in de filosofie en heeft samen met sportjournalist Nando Boers, een boek geschreven, getiteld ¡Amigo!. Het is een boek waarin de beide mannen in briefvorm met elkaar communiceren over (vooral) de wielersport en allerlei daarmee verband houdende zaken.
Als wielrenner was Horrillo een knecht die net niet goed genoeg was om in de Tour de France-opstelling van de Raboploeg te worden opgenomen. De Giro en de Vuelta reed hij wel diverse malen. De Giro van 2009 werd hem bijna noodlottig: op 16 mei vloog hij tijdens de afdaling van de Culmine di San Pietro in de buurt van Bergamo uit de bocht, en viel zeker 80 meter naar beneden in het ravijn naast de weg. Meer dood dan levend werd hij 
uit het dal gehaald, en vervoerd naar de intensive care van het ziekenhuis in Bergamo. De eerste dagen werd er voor zijn leven gevreesd, maar uiteindelijk heeft hij het na een aantal spannende dagen gered.
Een fietsende filosoof, die een vreselijk ongeluk overleeft, daar moet een prachtig boek uit kunnen ontstaan, dacht ik toen ik het in de boekhandel zag liggen. Ik heb het aangeschaft, en ben er meteen in begonnen. Mijn verwachtingen waren hoog gespannen, maar eerlijk gezegd viel het boek me de eerste 140 pagina’s nogal tegen. De briefwisseling blijkt vooral door Nando Boers in leven gehouden te worden, Horrillo antwoordt vaak niet of heel laat en een groot aantal in 2009 en 2010 door Boers geschreven brieven blijken zelfs pas in 2012 door Horrillo beantwoord te worden. Veel tekst wordt besteed aan het maken van excuses door de één en het vragen om antwoord door de ander. Het maakte op mij een wat gekunstelde indruk, it takes two to tango en daar was hier geen sprake van.
Op de kaft van het boek staat een promo-tekst van Wilfried de Jong: “Geen paniek, blijf lezen, het komt goed”. Nadat ik het boek uit had begreep ik waar hij op doelde want de laatste twee hoofdstukken vergoeden alles. Horrillo beschrijft daarin de morfinedromen die hem bezochten tijdens de weken in het ziekenhuis in Bergamo. Vlak voor zijn val was hij aan de megaroman 2666 van Roberto Bolaño begonnen, scenes uit dit boek komen voortdurend terug in zijn droomwereld.
Het laatste hoofdstuk vond ik de echte finale: Horrillo gaat terug naar de plek waar hij over de vangrail viel, het ravijn in. Gewapend met touwen daalt hij de zelfde route af als die hij in 2009 in bijna vrije val aflegde. Na het bereiken van de locatie waar hij toen werd gevonden, hijst hij zich, nu op eigen kracht, omhoog naar zijn auto, stapt in en rijdt terug naar huis in het Baskenland in Spanje. De cirkel is rond, hij heeft de demonen uit het verleden definitief achter zich gelaten.
Eigenlijk ontwikkelt dit boek zich als een wielerkoers: twee man zijn ontsnapt, één probeert uit alle macht de voorsprong vast te houden, de ander rijdt plichtmatig mee. Pas als de finale begint geeft Horrillo echt gas, en is dan direct uit het zicht verdwenen. Hij kijkt niet meer om en komt alleen over de finish.
Lees dit boek, en heb geduld!
Na zijn revalidatie heeft Horrillo nog wel geprobeerd terug te komen als prof-renner maar zijn lichaam bleek te zeer gehavend om een rentree in het peloton mogelijk te maken. Wilfried de Jong heeft in zijn programma Holland Sport een mooi item aan hem en zijn ezels gewijd:
tondejager
Life is simple. Eat. Sleep. Cycle. 