Tour, Giro of Vuelta?

Vorig weekend beleefde de Vuelta zijn apotheose: op de voorlaatste dag werd het peleton nog getracteerd op de Angliru, een gemene bult met stijgingspercentages die soms de 20% te boven gingen. Het verschil tussen de nummers 1 en 2 bedroeg maar 3 seconden, dus als Horner maar even een zwak moment gehad zou hebben, was hij de leiderstrui die hij een dag eerder pas veroverd had, in het zicht van de haven nog kwijtgeraakt. Heerlijk! Precies waar je als wielerliefhebber op hoopt: spanning tot het laatste moment, en bijna elke dag strijd.

Hoe anders was het deze zomer bij de 100-ste editie van de Tour de France. Al na een paar dagen was duidelijk dat Froome ging winnen, de enige reden om elke dag de TV aan te zetten waren de prestaties van Laurens ten Dam en Bauke Mollema. Het werpt de vraag op welke Grote Ronde eigenlijk de meest interessante is om te volgen, de Giro d’Italia, de Tour de France of de Vuelta a Espagna?

Voor mij is de Tour inmiddels vele malen te groot geworden. De commerciële belangen tijdens de Tour zijn zo immens dat de sterksten elke etappe hun kracht willen laten zien, en geen enkele ruimte laten voor kleinere vissen om een keer wat te proberen.  Dit heeft tot gevolg dat je vaak het  verloop van een etappe al weet als het hoogteprofiel bekijkt: een vlakke etappe eindigt in een massasprint, en de tijdritten worden door de specialisten gewonnen. Blijft over de klimprofielen: vaak laat de gedoodverfde favoriet  in één van de eerste bergritten zijn tanden zien om in de volgende etappes zijn voorsprong te verdedigen.  Saai. Verder is er in de zomer in de media niet zoveel te beleven, dus in kranten en op TV wordt de Tour breed uitgemeten, tot vervelens aan toe.

Geef mij dan maar de Vuelta of Giro. In Spanje was er elke dag wat te beleven,  aan het einde van een lang seizoen zijn ook bij de favorieten de energievoorraden danig uitgedund, waardoor een leider die alles onder controle lijkt te hebben kan worden ingelopen door renners die je normaliter niet verwacht op dit niveau. Dat dit gebeurt op een helling die zo steil is dat zelfs de prof’s moeite hebben op de fiets te blijven maakt het alleen maar interessanter.

Ook de Giro kan mij heel wat meer bekoren dan de Tour: het is de de eerste grote ronde van het seizoen, en het is nog niet bekend wie er het sterkst uit de winter is gekomen. Het weer kan gemene streken uithalen (Gavia etappe in 1988 met Breukink en van der Velde!) en daarnaast is Italie sowieso een prachtig land dat ook nog eens helemaal wielergek is. Elke TV-uitzending is daardoor de moeite waard. Net als de Vuelta kent de Giro vele mythische beklimmingen en bijna elke helling heeft zijn historische momenten waar de groten uit het gouden Italiaanse wielerverleden met elkaar gestreden hebben. Vaak deden ze dat nog in zwart-wit, dus ook de TV-beelden van toen zijn snoepjes die je langzaam wilt oppeuzelen.

En hoe verhouden zich de grote rondes voor wat betreft het dopinggebruik?  Ik weet zeker dat in de periodes dat er in het peleton fors geslikt en gespoten werd (zeg maar voor 2012 dus) dit in Italië net zo hard gebeurde als in Spanje of Frankrijk. Misschien dat door de iets minder hoge camera-dichtheid in de Italiaanse en Spaanse etappekoersen de renners zich daar meer durfden te veroorloven dan onder de microscoop die Tour de France heet. Aan de andere kant waren de verdiensten en roem in Frankrijk vele malen hoger, en dan zijn topsporters bereid om ver te gaan. “Gelukkig ligt die tijd ver achter ons” zou ik willen opschrijven, maar mijn vertrouwen in de wielersport is nog niet zover hersteld dat ik daar mijn handen voor in het vuur wil steken. Eerst zien en dan geloven.